سیاه سفید (پرتقال) رقعی شومیز

هابوی سیزده‌ساله به خاطر داشتن چشم‌های روشن ، موهای زرد و پوست سفید ، همیشه با دیگران فرق داشته. پوست او نه مثل افراد خانواده‌اش قهوه‌ای است ، نه مثل سفید پوست‌هایی است که برای فتح کوه کلیمانجارو به آن‌جا می‌آیند؛ بلکه از آن پوست‌هایی ا‌ست که زیر آفتاب خیلی سریع می‌سوزد و او را مجبور می‌کند تا همیشه در دل سایه‌ها مخفی شود. از آن پوست‌هایی که باعث می‌شود بچه‌های مدرسه او را پسر شبحی صدا کنند. اما آصو ، خواهر عزیز او ، پسر طلایی صدایش می‌کند. او تنها عضو خانواده است که هابو را دوست دارد. دو برادر بزرگ‌تر هابو او را دست می اندازند ، مادرش به‌سختی می‌تواند به او نگاه کند و پدرش که نتوانسته او را بپذیرد ،  سال‌ها پیش خانواده را به حال خودش رها  کرده است. هابو و خانواده‌اش بعد از ناکامی در اداره‌ی مزرعه‌شان مجبور می‌شوند دهکده‌ی کوچکشان را ترک کنند و به موانزا ، که شهری بندری است ، پناه ببرند. آن‌جا هابو می‌فهمد که اسم دیگری هم دارد: زال. اما در موانزا زال‌ها را می‌کشند. آن‌ها معتقدند اعضای بدن زال‌ها خوش‌شانسی می آورد ، طولی نمی‌کشد که مردی ترسناک ، هابو را تعقیب می‌کند. هابو باید برای نجات جانش فرار کند. او نمی‌داند که آیا هرگز به جایی امن خواهد رسید یا نه...